Regulamin bloga:

1. Notki zamieszczane będą co tydzień, jeżeli leniwa strona Harushi nie będzie się odzywać.
2. Wszelkie komentarze zawierające wulgaryzmy i spam, będą usuwane.
3. Krytyka, owszem, ale tylko konstruktywna.
4. Jak większość osób piszące f-f o SK, kieruję się anime, ale nie mordujcie, jeżeli wmiesza się co nieco z mangi.
I na końcu, życzę miłej lektury. ;)

sobota, 10 września 2011

6. Hurricane

Słońce powoli wschodziło, wspinając się po szarym firmamencie. Natura budziła się do życia a małe pisklęta domagały się jedzonka od swoich zapracowanych rodziców. Czarny kot zaczął przeciągać się, stojąc na zewnętrznej stronie parapetu okna pokoju Horo i Rena. Usui jeszcze grzecznie chrapał w swoim łóżeczku, zaś złotooki obudził się stosunkowo niedawno. Teraz siedział z podkulonymi nogami na parapecie i wpatrywał się w życiodajną gwiazdę. Godzina na zegarku elektronicznym wskazywała szóstą dwadzieścia jeden, czyli normalny czas na wschód we wrześniu. Z rozmyślań Renny'ego wyrwał głos współlokatora.
- Wiesz, Ren, miałem dziś bardzo dziwny sen - rzekł Horo podkładając sobie ręce pod niebieskie włosy. Miał on wciąż zamknięte oczy. - Śniło mi się, że cudna siostra Yoh wyjechała razem z Anną ratować Hao...
- Kretynie, to się zdarzyło naprawdę – zirytował się Ren i zeskoczył z parapetu. Bez słowa wyszedł z pokoju a szaman z północy z powrotem już zasnął.
Tao w kuchni zastał Nikitę w jej bordowych spodniach od dresu, biało-czarnej bluzce i w drewnianych japonkach. popijała jak zwykle swoją ulubioną zieloną herbatę i czytała jakiś opasły tom.
- Dzień dobry, Ren - przywitała go, nie odrywając wzroku od tekstu.
- Wcześnie wstajesz – odrzekł zamiast powitania i wziął z lodówki mleko.
- Ty również - nie patrzyła na chłopaka i przewróciła jedną stronicę.
Ren otworzył butelkę i stanął przy lodówce. Przez chwilę kątem oka przyglądał się Nikicie. Nie mógł zrozumieć, co też Horo w niej widzi. Zwykła szamanka, która jest zapatrzona w siebie i uważa się za lepszą od wszystkich innych, bo ma wizje, Ducha Powietrza i umie czytać w myślach.
- Musisz się tak na mnie gapić? - zirytowała się - rozumiem, że nie przypadłam ci do gustu, ale mógłbyś się trochę pohamować. Dzięki Reishi, wiem o tobie więcej niż myślisz – dodała.
- Co czytasz? - zapytał wymijająco Ren, jakby słowa Nikity w ogóle do niego nie dotarły.
- Nic, co mogło by cię zainteresować – mruknęła pod nosem i zamaszystym ruchem zamknęła książkę. Wstała od stołu. - Nie mogę się skupić, nie mogę się skupić.... - mamrotała, gdy minęła w drzwiach Ryu i Mantę.
- Co jej powiedziałeś, że aż stąd wybiegła? - zaciekawił się szaman.
- Nic, co mogło by cię zainteresować - odburknął, nieświadomie powtarzając słowa Nikity. Tymczasem Ryu i Manta zabrali się za robienie śniadania dla reszty przyjaciół. Jajka na bekonie, grzanki i herbata to standardowe menu. Po chwili do kuchni napatoczyli się Horo i Chocolove z mokrymi głowami, a zaraz po nich wkroczyła rozgniewana Anna z Piriką i Tamao po bokach. Dziewczęta usiadły na swoich miejscach, a gdy Manta podawał śniadanie chłopakom, chciał spytać, czemu mają mokre głowy, jednak gdy otworzył już usta gdy stał przy niebiesko-włosym, ten mu przewał.
- Lepiej nie pytaj - westchnął i wymownie spojrzał na Annę. To wystarczyło blondynowi, by wszystko zrozumieć. Pokiwał głową i ze współczuciem spojrzał na swoich przyjaciół.
- Gdzie jest reszta? - zapytała Pilica, pochylona nad talerzem.
- Faust zwykle wstaje najwcześniej, zjada śniadanie i idzie na spacer z Elizą - wtrąciła nieśmiało Tamao, tłumacząc nieobecność medyka.
- A Mattie, Marie i Kanna jeszcze śpią. Przyda im się - wyjaśniła Anna.
- Nie ma też Nikki. Nie widziałem jej dziś - stwierdził zaniepokojony Horo. - Ktoś ją dziś widział?
 - Podejrzewam, że siedzi na tarasie, mój przyjacielu. Minąłem się z nią w drzwiach, wydawała się rozjuszona. Więcej informacji udzieli ci Ren, bo on był z nią w kuchni - rzekł Ryu, a Tao wyglądał tak jakby w ogóle nic nie słyszał i w spokoju zjadał swoje śniadanie.
- Ren? - spytał niepewnie Horo. Nigdy nie wiadomo, co takiego złotooki może powiedzieć...
- Przyszedłem wypić szklankę mleka, Nikita czytała jakąś wielką książkę, ja się spytałem co czyta, a ona wyszła z kuchni, ot co. - wyjaśnił monotonnym tonem głosu i ziewnął, sugerując przez to, że takie streszczanie poranka, jest niezwykle nużące.
- Może jest głodna... - mruknął pod nosem Horo, wziął nową porcję i popędził na taras. Gdy doszedł do wejścia, ujrzał Nikitę siedzącą po turecku na podłodze i masującą sobie skronie, a przed nią leżała owa księga i pusty kubek po herbacie.
- Nikita? - zapytał niepewnym głosem, zastanawiając się, czy aby na pewno nie przeszkadza.
- O, witaj Horo - przywitała wesołym głosem, po czym zamknęła książkę. Widać było, że przed chwilą intensywnie o czymś myślała. O czymś, co musi nastąpić. - Chcesz usiąść?
 Niebiesko-włosy chętnie przystał na tą propozycję i usadowił się obok Indianki. Podał jej tackę z jedzeniem, za co ona mu podziękowała. On zaczął się jej przyglądać. Wyglądała pięknie nawet w rozciągniętym dresie i znoszonym topie. Długie włosy dziewczyny były rozrzucone po całej podłodze, a policzki zaróżowiły się od wiatru. Jej czarne oczy ciekawie wpatrywały się w drugą parę czarnych oczu.  
- Horo, czy mógłbyś się rozpływać nad moją urodą kiedy indziej? Nie powiem, to bardzo przyjemne uczucie, ale mam dziś bardzo ważne zadanie do zrobienia - zaśmiała się i odwróciła wzrok. Przed nią rozciągał się piękny krajobraz. Na pierwszym planie rosły pojedyncze drzewka wiśniowe, a między nimi płyną mały potoczek ciągnący się do kaskad lodowatej wody spadających z wysokiego urwiska.
- Przepraszam, zapomniałem się - bąknął zmieszany i podrapał się z po głowie.
- Nic się nie stało. Jak dla mnie, mógłbyś tak sobie rozmyślać nawet częściej - Nikita uśmiechnęła się łobuzersko. - Ale nie dziś – dodała i wgryzła się w grzankę.
- A co masz dziś takiego ważnego do zrobienia? - Horokeu odwzajemnił uśmiech.
- No na przykład muszę poskładać do kupy dusze i umysły moich braci, a żeby się do tego zabrać muszę być skoncentrowana i spokojna, jak Anna przy 1080 koralach. Wiesz, o co mi chodzi, prawda? - upewniła się i nie czekając na odpowiedź, kontynuowała. - Więc idę tak, jak ona wtedy oczyścić się ze wszystkich trosk do wodospadu. Raz już składałam duszę, więc wiem, że to zadanie piekielnie trudne. Ledwo ten szaman uszedł z życiem, o mnie nie wspominając. Nie, na wyjaśnienia jeszcze nie czas, Horo - powiedziała uprzedzając pytanie. - Ale obiecuję, że kiedyś wszystko ci opowiem. Obiecuję. - dodała wycierając dłonie w chustkę.
Puściła do szamana perskie oko i zaczęła zbierać się do wyjścia, gdy Horokeu odezwał się do niej:
- Nikki?
- Tak? - dziewczyna odwróciła się w drzwiach. Chłopak wstał i podszedł do niej.
- Wracaj szybko. - powiedział gdy zrównał się z nią. Był od niej wyższy, ona sięgała mu mniej więcej do nosa.
- Jasne - Nikita uśmiechnęła się do chłopaka. Skierowała się do swojego pokoju, w którym czekała na nią Anna.
- Idziesz do wodospadu - stwierdziła Itako.
- Tak. Inaczej zrobię im krzywdę - szamanka migiem przebrała się w tradycyjne kimono i wybiegła z pomieszczenia.
***
Nikita klęczała pod zimnym strumieniem wody. Nie czuła jednak już przejmującego zimna, ani ogromnego bólu. Jej wszystkie troski odeszły, jak ręką odjął. Jednak łatwo nie było dojść do tak wysokiego skupienia i spokoju. Walka z chłodem była niemałym wyzwaniem dla jej umysłu i ciała.
Nagle otworzyła oczy a jej źrenice zmalały. Dziewczyna wstała i złożyła ręce jak do modlitwy. Z powrotem opuściła powieki. Indianka była gotowa, jak nigdy wcześniej. Wiedziała, że dziś jej się uda. Już nigdy więcej nikogo nie skrzywdzi. Nikogo. A zwłaszcza nikogo ze swojej rodziny i przyjaciół. Szamanka wyszła spod wody i odetchnęła świeżym, jesiennym powietrzem. Wytarła się i powolnym krokiem wracała do domu, nie przejmując się chłodem, jaki odczuwała. Jedynie trochę szczękała zębami.
Gdy doszła do domu, szybko znalazła się w swoim pokoju. Wzięła suszarkę i wysuszyła włosy. Ostatnie co chciała, to przeziębić się przez mokrą głowę. W pewnym momencie wyszła z pokoju i przechadzała się korytarzami. Pod koniec swojego spaceru przechodziła obok pustego salonu, gdy odezwał się cichutki głosik:
 - Nikita-sama? - Indianka skamieniała i energicznie się odwróciła.
- Opacho?!

Brak komentarzy: